Ik ontmoette onlangs een man van veel woorden. Hij vertelde me dat hij op cursus was gestuurd om te leren luisteren en dat dat nog niet zo goed lukte. Het liet hem zichtbaar niet koud dat zijn medecursisten daar zo over dachten, maar hij wist gewoon echt nog niet hoe hij dat voor elkaar zou moeten krijgen, dat luisteren. Hij biechtte op dat hij blijkbaar een hardnekkig geval was, want zijn vader had hem ook altijd met harde hand laten weten dat hij moest leren luisteren. Zonder veel succes. “De oude had dus gelijk dat ik geen greintje luistertalent bezit“, concludeerde hij tamelijk kort-door-de-bocht.
“Luisterde je vader wel naar jou dan?“, vroeg ik hem bijna retorisch.
“Nee, bepaald niet“, zei de man.
“Van wie had je dat luisteren dan moeten leren?” vroeg ik oprecht nieuwsgierig.
Heel even was het stil, waarna de onophoudelijke woordenstroom al snel weer op gang kwam.
Misschien kan een mens pas echt luisteren als hij zichzelf heeft verstaan?
