Opwaartse roep

Er zijn mensen die bleekgroen bij mij aanbellen en mensen die meteen roepen ‘wat heb jij een prachtig uitzicht’. Dat komt doordat ik officieel op vier hoog woon, maar in werkelijkheid op de zevende. Dat is even schrikken als je hoogtevrees hebt en nietsvermoedend uit de lift stapt.

Er zijn ook mensen die hijgend aanbellen. Die hebben liftvrees. Ik niet. Zelfs vastzitten lijkt me wel een interessante ervaring: dan mag je eindelijk op dat knopje drukken waarmee je verbinding krijgt met de Schindler Alarmcentrale.

Onze lift is dertig jaar oud. Laatst heeft hij nieuw linoleum gekregen en nieuwe knopjes van roestvrij staal waarop je ook in braille kunt lezen waar je allemaal heen kunt. Maar zijn geheugen – waar moest ik ook alweer heen en in welke volgorde – is nog even beroerd als eerst. Soms gaat hij wel drie keer langs mijn etage voor hij wil stoppen. Daarover klagen we wel tegen elkaar als we niet alleen in de lift staan, maar niemand belt de huismeester die Fred heet en het echt hartstikke druk heeft. Laat die lift maar schuiven, denken we, daar is vast niks aan te doen, want anders deed Fred dat wel.

Maar gisteravond schudde de lift ineens van links naar rechts terwijl hij naar beneden ging, zei steeds heel hard krrrrr! krrrr! en stopte vijftien centimeter te laag. Maar dat is een opstapje van niks natuurlijk. En Fred was al naar huis.

‘Hij maakt wel een erg raar geluid hoor,’ zei ik nog tegen het meisje dat erin ging toen ik eruit stapte. Ze lachte stoer terug.

Toen ik ´s nachts thuis kwam deed de lift het helemaal niet meer en vanmorgen kwam ik halverwege het trappenhuis twee mannen in Schindler-pakken tegen.

‘Komt u voor de lift?’ vroeg ik. ‘Hij maakte echt een heel raar geluid gisteren.’

‘Dat hebt u toch wel meteen gemeld hè?’ vroeg de ene man streng.

‘Het rechter wiel is helemaal versleten!’ zei de andere verwijtend.

Ik begon maar snel over de geheugenklachten. Maar dàt hoorde zo, zeiden ze. Opwaartse roep had voorrang boven neerwaartse roep. ‘Dus die valt er dan uit, hè. Elke keer weer.’

Ik deed maar alsof ik het snapte.

Ik wist ook al niet dat liften wielen hadden.

Een artikel van Liesbeth Jongkind
nrc next 19 februari 2010, Foto: Flickr