Als kind al kon ik me enorm verwonderen over mensen die boos zijn op de wereld. Ziedend konden ze zijn en dingen roepen als: “Waarom is dit zus en niet zo?” Prachtige vragen vlogen er dan door de kamer. Maar de antwoorden wilden ze helemaal niet weten. Integendeel, een vraag zo hard mogelijk stellen betekende iets heel anders. Dat vraagteken kon je wel weglaten. Ze wilden boos zijn over onrecht dat hen werd aangedaan. Door de baas, een familielid, god of de willekeur. En ik keek dan verwonderd toe en snapte er vaak geen drol van.
Je wordt geboren in een wereld, die is zoals hij is. Die krijg je cadeau bij je geboorte. Een wereld met prachtige dingen erop. Fantastische natuur, dag en nacht, warm en koud, lekker eten, familie, vriendschappen, de liefde en zo kan ik nog wel even doorgaan. Die wereld is zoals hij is, met hoogtepunten en dieptepunten, meevallers en tegenvallers, vervulling en gemis en de dood aan het einde. Als je geluk hebt mag je je ouders begraven. Zo is het en je krijgt het allemaal cadeau. En bevalt deze planeet je echt niet dan is er een nooduitgang aan het leven.
En toch zijn er mensen die liever boos blijven op die wereld dan hem te zien zoals hij is en er iets moois van te maken. Ze blijven liever klagen over dit en dat alsof ze een lp zijn die in een groef blijft hangen. Of ze praten bij de koffie uren over vroeger-toen-alles-beter-was. Sommigen doen dat maar een paar uurtjes en weer anderen doen het tot hun dood. Wonderlijk. En een beetje zonde.
Wat mij betreft maak je er iets van of je maakt er niets van. Dat laatste is ook goed. Ik besef me terdege dat sommigen zaken meemaken die een mens (bijna) niet kan dragen. En toch, ook dat gaat zoals het gaat.
Ik wil ontdekken, ik heb de helft (en dan druk ik me heel erg zacht uit) van die wereld nog niet gezien, gevoeld, aangeraakt, beleefd, doorleefd en mogen ervaren.
Wat ga jij deze week voor nieuws doen, uitproberen, opzoeken of laten?
