Nieuwsberichten met als sleutelwoord: communicatie

Workshop ontwerpen voor Correspondent.nl

Jessica Best

Onlangs kon je hieronder lezen dat ik in gesprek mocht met DeCorrespondent. Maaike Goslinga, Jessica Best en ik hebben twee uur gesproken over fouten maken. En dat was geweldig leuk om te doen!

De Correspondent wordt wereldwijd bejubeld. Van Londen tot New York lopen journalisten en krantenmakers met hen weg. Dat geeft de indruk dat die Correspondenten met zijn allen briljant zijn. Nu zijn ze dat wat mij betreft ook, maar niet vanwege dat succes. Dat succes is het gevolg van iets; hoe ze met mensen omgaan. Met mensen zoals ik, lezer en abonnee. En dat wilde ze delen op het het International Journalism Festival.

Samen hebben we voor dit grote festival een therapeutische groepsworkshop ontworpen. Ze hadden natuurlijk gewoon een lezing over hun succes kunnen geven. Maar De Correspondent wilde in Italië iets op gang brengen. Een andere manier van communiceren. En dus kozen ze voor een groepstherapie sessie met een knipoog. Omdat ze donders goed in de gaten hebben dat de journalistiek moet veranderen om weer het vertrouwen van lezers te krijgen. En dat doe je, net als ik dat in de praktijk doe, door jezelf te laten zien. Je goede én je minder goede kanten.

In de link onderaan lees je, in een artikel geschreven door Ernst-Jan Pfauth, waarom de Correspondent met mij als abonnee in gesprek ging.

For the International Journalism Festival in Perugia, @jessicabest87 and I designed our ‘group therapy session’ with a @decorrespondent member, therapist @jobse. He shows that readers are powerful contributors of expertise, not just bystanders: https://t.co/82rq000rY4 — Maaike (@maaike_goslinga)

Subtiel

Wat doet u als uw schoonmoeder zichzelf alweer uitnodigt voor het eten en u heeft er helemaal geen zin in? Gaat u dan met uw partner ruzie maken? “Je weet toch dat ik daar geen zin in heb”, “we hadden toch afgesproken dat je dat eerst zou overleggen?”, “Ga maar bij je moeder wonen als je haar liever om je heen hebt dan mij”, of zegt u gewoon tegen uw schoonmoeder, “sorry even geen zin in je bezoek, we bellen wel weer”. Zo zou ik het zeggen. Gelukkig voor haar heb ik geen schoonmoeder.

Ik floep er altijd uit wat ik denk. Soms valt het in een groep mensen opeens stil. Dan weet ik hoe laat het is… “oh, ik was zeker weer niet subtiel?” Begint of iedereen te lachen OF het blijft stil. Dan was het dus echt erg.

Vroeger was er een meisje dat mijn vriendinnetje wilde zijn, maar ik niet de hare. Ik liep in een pauze door de gang en zag daar een juf op mij af komen stormen. Ze leek op een briesend nijlpaard. Het meisje al sleurend achter haar aan. Ik moest mijn excuses aanbieden, een hand geven en zeggen dat ze best mijn vriendin mocht zijn. Dat meisje stond er in tranen bij. Ik wilde niet rot doen, “er zijn vast wel anderen die je vriendin willen zijn”. Het briesende nijlpaard ging nog harder briesen en het huilende aanhangsel stortte zich tegen haar aan. Tot op de dag van vandaag ben ik zoekende om mij subtieler uit te drukken.

Als een vriendin voor de zoveelste keer vertelt wat er allemaal in haar relatie niet goed gaat, geen enkele stap zet om daar zelf iets aan te veranderen en vraagt: “je vindt zeker dat ik zeur”. Dan probeer ik tegenwoordig te antwoorden: “waarom denk je dat?” Dat trucje heb ik van mijn psycholoog afgekeken. Zo creëer je tijdwinst om na te denken over je volgende subtiele reactie. “Nou omdat ik het steeds over mezelf heb en zo, vind je niet dan?” Ik haal diep adem: “en wat ga je daar aan doen?” Die heb ik zelf bedacht. “Dus je vindt dat ik zeur?” Wat kan ik hier nu nog bedenken aan tactische opmerkingen….. “Ja, je zeurt”.

Ik heb met vrienden afgesproken dat ze mij erop wijzen als ik TE niet subtiel ben. Helaas heb ik veel softe vrienden. Die vinden het juist geweldig dat ik zeg wat zij niet durven zeggen. Dus daar heb ik niets aan. Dat ga ik ze vertellen.

Maar hoe?

Een bijdrage van April Ranshuijsen, Foto: Gerard Stolk Flickr