Ik kan het niet denk ik. Ik kan niet afscheid nemen. Zoals je gedag zegt tegen vrienden die je na een tijdje wel weer ziet. Of zoals je lachend een arm omhoog steekt als je reisgenoten uitzwaait. Want dat zijn ze. Reisgenoten. Vrienden. Wereldburgers. Net als ik.
En ik kan het niet. Het voelt alsof we instemmen met iets dat eigenlijk verboden is. Daar zijn toch wetten voor zou je denken. In zo’n land als het onze. Dan ben je toch beschermd zou je denken. Maar dat ben je niet. Niet als je niet één van ons bent. Dan hoor je er niet bij. Dan ben je verboden. Net zoals een overtreden wet. Je gaat naar de gevangenis als je niet bij ons hoort. Dan ben je gecriminaliseerd. Zo heet dat. Zelfs als er in je eigen land geschoten en gemoord wordt. Zelfs als je gestenigd zou worden bij terugkeer. In het land waar je geboren bent.
