Iedere man hoort te weten waar zijn grenzen liggen. En die grens vind je maar op één manier: door hem op te zoeken en er vervolgens een klein beetje overheen te gaan.
De zee en ik
Onlangs was ik op La Palma, ‘het steilste eiland ter wereld’. Mijn lief en ik wilden gaan zwemmen. We parkeerden de auto en na een uur afdalen bereikten we het strand. Voor ons lag de Atlantische oceaan. Zo ver we konden kijken. Prachtig.
Oh wat had ik zin om te gaan zwemmen! Maar waar ik zand hoopte te vinden, lagen alleen maar scherpe lava stenen. Tweemeter hoge golven sloegen daar overheen.
De zee in zou nog wel lukken. Ik zag voldoende rotsen waar ik na een beetje klimmen vanaf kon duiken. Maar dan het water weer uit… Dat ging lastig worden. Ik zag mijzelf al weerloos neergesmakt worden op die scherpe randen, mijzelf bloedend aan land hijsen, om daarna, met prikkend zout in mijn wonden, de klim van 100 meter terug naar de auto te maken. Dat was een slecht plan…
Zou ik opgeven of er toch in duiken en bidden voor een veilige afloop? Zou ik mijzelf onderschatten of overschatten? Ik moest en zou de zee ‘proeven’. Maar hoe?
De grenzen bepalen
Gelukkig heb je op vakantie de tijd. Ik ga eerst eens een tijdje op een rots zitten. Turend naar de golven zie ik dat er veel kleine golven zijn maar dat de hoge rots waarop ik zit nat is. Er zijn dus ook golven die bóven mijn uitkijkpunt uitkomen.
En toen gebeurde wat er vaker gebeurt als je het even niet meer weet. Ik zie een paar oude uitgehakte treden op zee niveau. Daarnaast zit een verroeste haak in het steen gebeiteld. Ik besluit een poging te wagen.
Terwijl de zee zich terugtrekt, ga ik zitten: met mijn ene hand omklem ik de haak, met de andere houd ik mij vast aan een gleuf in de rots. Mijn voeten zet ik schrap op de onderste tree. De eerste golf die over mij heen slaat, doet mijn lijf trillen. Godsamme wat heeft de zee toch een kracht en wat duwt dat water hard. Het is niet mijn krampachtig vastpakken van die haak en rots dat mijn spieren doet spannen. Nee, het is vooral mijn primitieve wens dit natuurlijke golfgeweld te overleven.
Ik wacht nog een golf af. Die blijkt groter dan de eerste. Terwijl ik vasthoud, ga ik kopje onder. Toch lukt het me te blijven zitten. En precies dáár voel ik waar mijn grens ligt. Op de grens meegesleurd te worden en onder water te verdwijnen of te blijven zitten op de trap.
Met bonkend hart en een intens tevreden gevoel klim ik daarna terug naar mijn uitzichtpunt bovenop de rots. Zonder wonden, maar wel in verbinding met de zee en mijn mannelijke kracht.
Iedere man hoort te weten waar zijn grenzen liggen. Anders is hij een gevaar voor zichzelf en voor anderen. Waar die grens feitelijk ligt doet er niet zoveel toe, als je hem maar kent. Dan kun je je besluiten namelijk baseren op wat je werkelijk in huis hebt, op de realiteit in plaats van op een te sterk of te zwak zelfbeeld.
