De eerste en de enige keer dat ik dat voelde

Ik schuif met een dampende kop koffie aan bij het overleg met mijn collega’s. Iedere ochtend verdelen we de overlijdensmeldingen die we die nacht of de avond ervoor hebben gekregen. “Dit lijkt ons een interessante uitvaart voor jou”, zijn mijn collega’s het direct eens. De melding betreft een jongen van begin dertig die totaal onverwacht is overleden. Zijn mannelijke partner, die de overlijdensmelding doorgaf, woont bij mij in de buurt. Op veel fronten sluit deze situatie aan bij mijn eigen situatie.

Op het moment dat ik een melding aanneem, gaat bij mij de adrenaline stromen. Iedere keer weer. En dit is een extra spannende uitvaart. Want een onverwacht overlijden is toch vaak turbulenter dan wanneer mensen het overlijden aan zien komen. Ter voorbereiding van het gesprek rijd ik eerst langs het mortuarium, wat nerveus en zenuwachtig. Het hoort bij mijn werk, maar gek genoeg vind ik het mortuarium toch altijd een beetje eng.

Het hoort bij mijn werk, maar gek genoeg vind ik het mortuarium toch altijd een beetje eng

Wat blijkt? Ik herken de overledene. Een grote vent van twee meter lang. Ik ben hem kort geleden in de stad tegengekomen. Hij was met zijn hond en we hebben elkaar even kort gesproken. Daarnaast herken ik hem als vaste bezoeker van de sportschool waar ik regelmatig sport. Even slikken. Dit maakt de uitvaart voor mij een stuk persoonlijker.

Na mijn bezoek aan het mortuarium rijd ik door naar het huis van zijn partner. Een lange, jonge jongen doet open. Hij stelt zich voor als Paul en ik voel direct een klik. Deels omdat ik mijn eigen angst zo goed herken in zijn situatie. Je bent jarenlang samen en dan ineens verlies je de persoon waarvan je zoveel houdt, zonder dat je nog iets tegen elkaar hebt kunnen zeggen. Paul is intens verdrietig maar weet ook precies welke uitvaart hij wil voor zijn dierbare partner. Het wordt dan ook een prachtig afscheid. Na afloop koester ik voor de eerste en enige keer de wens dat het contact hier niet stopt.

Elf jaar later leg ik een bos bloemen op het graf van mijn opa en oma. Op de terugweg loop ik, net als altijd, even langs het graf van de lange sporter van twee meter. Ik doe hem de groeten van Paul, tot op de dag van vandaag één van mijn beste vrienden.

Jurgen Theunissen is uitvaartondernemer in de regio Arnhem, Nijmegen en Ede / Wageningen.
Foto Þingvellir IJsland: mariusz kluzniak