Nieuwsberichten met als sleutelwoord: dood

De eerste en de enige keer dat ik dat voelde

Ik schuif met een dampende kop koffie aan bij het overleg met mijn collega’s. Iedere ochtend verdelen we de overlijdensmeldingen die we die nacht of de avond ervoor hebben gekregen. “Dit lijkt ons een interessante uitvaart voor jou”, zijn mijn collega’s het direct eens. De melding betreft een jongen van begin dertig die totaal onverwacht is overleden. Zijn mannelijke partner, die de overlijdensmelding doorgaf, woont bij mij in de buurt. Op veel fronten sluit deze situatie aan bij mijn eigen situatie.

Op het moment dat ik een melding aanneem, gaat bij mij de adrenaline stromen. Iedere keer weer. En dit is een extra spannende uitvaart. Want een onverwacht overlijden is toch vaak turbulenter dan wanneer mensen het overlijden aan zien komen. Ter voorbereiding van het gesprek rijd ik eerst langs het mortuarium, wat nerveus en zenuwachtig. Het hoort bij mijn werk, maar gek genoeg vind ik het mortuarium toch altijd een beetje eng.

Lees verder

Retourtje hiernamaals

We gaan er allemaal heen. Naar het grote onbekende. En zo goed als niemand komt terug. Alhoewel… een enkeling wel. Als je deze mensen in dit ‘tweede leven’ nu zou vragen daarover te vertellen? Te vertellen hoe het was? En hoe je leven na zo’n ervaring is? Maasja Ooms en Ingrid Wender maakte een prachtige documentaire over bijna dood ervaringen.

Het kan dus wel: een niet zweverige documentaire over bijna-dood-ervaringen.” Tijdschrift Linda

“Het moet de meest wonderlijke ervaring zijn die een mens kan meemaken: dood gaan en toch niet dood gaan. Drie zeer verschillende personages in de documentaire hebben gemeen dat ze iets exceptioneels meemaakten, dat ze nauwelijks geloofd werden en dat de impact van hun ervaringen op hun leven enorm is. Bang voor de dood zijn ze niet meer. Ze voelen zich eindelijk vrij om hun leven precies zo in te richten als ze willen.”

Met: Sam van Haaster, Koos van Rijswijk en Henriëtte ter Braake
Regie: Ingrid Wender & Maasja Ooms
Director of photography montage: Maasja Ooms
Geluid & idee: Ingrid Wender
Produktie: Zeppers Film TV

De nevelvrouw

Er was eens een jonge vrouw die zoveel levenslust had, dat anderen er schande van spraken. Haar voeten juichten bij iedere stap die ze zette, haar stem zong bij elk woord dat ze sprak en ze straalde. Ze straalde van een levenslust die ze niet mocht hebben. De mensen spraken er schande van en ze spraken haar vader erop aan. ‘Het leven is niet bedoeld om te dansen en plezier te maken’, zeiden ze. ‘Het leven is bedoeld om hard te werken, geld te verdienen en een huis te bouwen. Jouw dochter is een slecht voorbeeld voor onze kinderen. We willen dat je haar tot de orde roept.’ De vader riep de jonge vrouw bij zich en vertelde haar dat ze zich moest gedragen zoals iedereen dat deed. ‘Geen tijd om te dansen’, zei hij, ‘geen ruimte om af te wijken van het pad van de voorouders en de wil van de goden’. De jonge vrouw deed in de weken daarna hard haar best maar hoe graag ze haar vader ook wilde plezieren, het lukte niet. En dus brak de dag aan waarop ze opnieuw bij haar vader werd geroepen en hij haar opdroeg om het veld in te trekken en haar levenslust te begraven. Zou zij niet doen wat hij haar opdroeg, dan zou hij geen andere keuze hebben dan haar te doden en te offeren. De goden en de voorouders zouden immers boos worden over zo’n onwillige dochter.
Lees verder

Na een tijdje kom ik ook

De dood speelt altijd een rol in ons leven. Doordat hij aanwezig is of omdat we druk zijn hem buiten de deur te houden. In het leiden van familieopstellingen kom ik ook met de dood in aanraking. Steeds zie ik dan weer dat niet de dood een ‘probleem’ is. Maar dat mensen worstelen met wat de dood nu is. Ze hebben iemand direct losgelaten en lopen daarom vast (“ik ging na twee dagen gewoon weer aan het werk”). Of ze laten iemand na jaren juist niet los (“ik voel mijn moeder iedere dag naast me staan”). Ik spreek veel mensen die niet weten wat ze moeten met het concept de dood. En dat is ook het moeilijke eraan. Het niets is niet te be-grijpen.

Lees verder

Rouw

Rouw is iets waar iedereen mee te maken krijgt. Je ontkomt er niet aan. Rouwen doet iedereen op zijn eigen manier. Zoals er geen standaard manier is om meer zelfvertrouwen te krijgen, zo is er ook geen standaard manier van rouwen. Je kunt rouwen objectief gezien dus moeilijk goed doen. Als je wilt leren zwemmen dan ga je op zwemles. Als je wilt leren rouwen dan…? Voor de meeste mensen blijft het iets als in het diepe gedonderd worden.

En dan is er ook nog dat vreemde deel. Dat het nooit klaar lijkt. Omdat je tijdens het rouwen steeds een nieuwe laag in je verdriet en verlangen tegenkomt, lijkt er geen einde aan te komen. Je moet steeds weer tot de bodem en dan weer terug naar boven om lucht te happen. Je hoort mensen wel eens zeggen dat het verlies te dragen wordt. Dat klopt. Maar dan dragen ze nog steeds iets. En de laatste stap is nog niet gemaakt.

Lees verder

Alles naar wens?

Een rijke man komt te overlijden. Hij reist door de tunnel en aan paar minuten later staat hij bij de poort naar het hiernamaals. De dienstdoende ontvanger vraagt: “Wat kan ik voor je doen?” De rijke man antwoord: “Ik wil de kamer met het mooiste uitzicht, het beste bed en iedere ochtend om 9:00 uur mijn pantoffels, de krant en champagne.” “Ok”, zegt de ontvanger. Linkerrij, even wachten en dan is het binnen een paar minuutjes geregeld (het ambtelijk apparaat daarboven is naar het schijnt er-rug soepel).

Lees verder

De ziel van putter

Mijn opa was er de man niet naar om je te troosten met het soort sprookjes waar de meeste volwassenen mee aankwamen.

«Je hart is als de wereld,» zei hij. «In je hart zijn veel landen en ieder land is anders.
Er groeien andere bloemen en planten. Er vliegen andere vogels. Er wordt een andere taal gesproken. Ieder land heeft maar één bewoner. En jou natuurlijk, want jij woont in alle landen tegelijk. In het ene land woon je liever dan in het andere. Misschien woont daar iemand met wie je om dezelfde dingen kunt lachen, of met wie je om dezelfde dingen bedroefd wordt. In sommige landen woont misschien iemand die lekkere bitterkoekjespudding kan maken of prachtig piano kan spelen. Daar ben je misschien ook graag. Het langst woon je met je vader en moeder. Zo is het voor iedereen.»

Lees verder

Gup

Alle guppies die ik had

zwemmen nu

in onze kat –

nou ja, waarschijnlijk zijn ze dood.

Hij viste zo,

zo,

met zijn poot.

Er is er één maar die hij miste.

O – omdat hij zich vergiste?

Katje dom en van de tel?

Of zwom die ene veel te snel?

Maakt niet uit,

kan me niet schelen:

liever dan dat hele kluppie

heb ik deze in z’n uppie.

Superguppie in mijn kom.

Er nog zijn –

daar gaat het om.

Uit het prachtige boekje Superguppie van Edward van de Vendel, met illustraties van Fleur van der Weel
Klik op het boekje om naar de uitgever te gaan.
© Edward van de Vendel en Fleur van der Weel,
geplaatst met toestemming.

De dood overwonnen

Ik hoor mensen wel eens zeggen dat ze de dood hebben overwonnen. Na een ziekte of operatie bijvoorbeeld. Zeggen dat je de dood hebt overwonnen, is een bijzondere opmerking. Die nooit waar is.

Het kan ons allemaal overkomen. Dat je opeens ziek word. Of plots onder een vrachtwagen komt. Hoe gezond je ook eet. Hoe goed je ook oplet. Wij mensen zijn kwetsbare wezens. En we komen en we gaan.

Lees verder

Verandering

In het woord verandering zit de vooronderstelling dat er dingen hetzelfde kunnen blijven. En dat klopt eigenlijk niet. Alles verandert. De vraag is niet óf dingen hetzelfde kunnen blijven, maar hoelang dingen hetzelfde blijven.

Verandering is een natuurlijk gegeven. Verandering zet dingen in beweging. Het brengt nieuwe dingen en een nieuwe dynamiek. Verandering is leuk, het brengt een enorme levendigheid. En toch hebben wij mensen er vaak moeite mee. Dat is niet zo gek en ik zal proberen uit te leggen waarom. Er zijn mij twee bekende redenen.

Lees verder

Er was eens niet

Onlangs vertelde verhalenvertelster Mirjam Mare het verhaal van Vasalisa. Een feest van een verhaal voor een ieder die zijn weg zoekt, en niet die van een ander.

Het sprookje Vasalisa

Vasalisa begint met “er was eens en er was eens niet” om je erop attent te maken dat in de verhalenwereld niets is wat het lijkt. Vasalisa is nog een kind als haar moeder sterft. Op haar sterfbed geeft ze haar dochter een lappenpopje die haar altijd hulp zal bieden. Vasalisa’s stiefmoeder en stiefzussen kwellen haar en laten haar hard werken.

Lees verder

Carpe Diem

Ken je dat, die dagen dat je echt gelukkig bent? Alles klopt; liefde is overal, je geniet van de bomen, de sprinkhaan, de mensen op straat, de zon, de maan. Het is goed. Heerlijk zijn die dagen. Ze zijn bijzonder omdat er veel dagen zijn waarop het niet zo is. We zijn druk, druk, druk. We jagen onze idealen na (lees: de hang naar perfectie en de normen van onze uit de hand gelopen consumptie en prestatie maatschappij). We zeuren over wat niet gaat zoals we willen, we zeulen de shit uit ons verleden mee en we reiken naar de toekomst, want dan wordt alles beter.

Lees verder