Nieuwsberichten met als sleutelwoord: einde

Een nieuw begin

Hij wist dat de tijd was gekomen. Hij zag het aan de dorre bladeren aan zijn voet. Hij zag het aan de afgebroken dode takken. En hij voelde het aan zijn wortels. Hij herinnerde zich hoe het ooit was geweest; het gevoel van heen en weer stromen van voedsel en energie, het gevoel van vastigheid, staan, grijpen in de vochtige aarde. En ook het gevoel van later; de onbeweeglijkheid, de belemmering, verankerd, als gegoten in een blok beton. Hij had het ervaren als vanzelfsprekend, hij had het vervloekt en verworpen, hij had het geaccepteerd en geëerd. En nu niets, alleen het weten dat het was geweest…

Hij wachtte op wat komen zou en kon zich er niets bij voorstellen. Er was het verlangen als een smeulend vuur in zijn binnenste, maar ook was er de angst, de vreselijke angst.

Toen ze verschenen voelde hij zich opgelucht, keerde zich in zichzelf en ervoer wat er met hem gebeurde als in een roes. Het klappen van de bijl, het kreunen en kraken vanuit zijn eigen lijf, het wegblijven van de pijn. En dan het vallen en met het vallen het even loskomen van de grond en een besef van vrijheid…

Genoot ervan, maar voelde zich ook gespleten, verward, verdeeld

Hij werd ontschorst en verdeeld in stukken. En de lengte doorgezaagd en weer en weer. hij werd geschaafd, geschuurd, gewreven. Voelde de aanraking tot diep in zijn nerven. Genoot ervan, maar voelde zich ook gespleten, verward, verdeeld.

Tot stukje bij beetje, als bij een puzzel, er weer eenheid ontstond. Lijm, schroeven, spijkers, ze maakten verbindingen, vlakken, vormen. En hoe meer hij zijn nieuwe vorm kreeg, hoe meer hij de eenheid voelde, het compleet zijn, het opnieuw zichzelf zijn. In hem ontstond een ruimte die hij nog nooit eerder had gevoeld. Gedragen door zijn bodem, omgrensd door zijn huid, was het als een plek om te blijven, beschut en veilig.

Wezens met diep van binnen een smeulend verlangen vullen zijn ruimte

Als hij klaar is, wordt hij opgetild en vervoerd. Hij wordt neergevleid op het water, rank laat hij zich dragen. Wezens met diep van binnen een smeulend verlangen vullen zijn ruimte. Als het zeil in zijn mast wordt gehesen, voelt hij het rukken van de wind, het bewegen van het water en, heel sterk, zijn drang om te gaan.

Het smeulend verlangen wordt opgezweept tot vuur en stuwt hem tot beweging. Hij voelt hoe hij langzaam vaart maakt. Zijn boeg snijdt door het water, het schuim spat op, zijn snelheid neemt toe. Een gevoel van vrijheid overspoelt hem. Hij wil alleen nog maar bewegen, de wezens in hem met zich meevoeren en ze leiden naar nieuwe werelden, nieuwe ervaringen, nieuwe dromen.

Terwijl hij geniet van licht, lucht en beweeglijkheid voelt hij zich veilig. Want aan het roer staat een man, gesneden vanuit hetzelfde hout. eén met zijn vaartuig. Hij bepaalt de koers.

foto: Massmo Relsig

Nu Nee zeggen, levert Later Ja op

‘Maar je gaat dus niks meer voor ze doen?’ vroeg een vriendin me laatst. ‘Nee’ zei ik dapper. Helemaal overtuigd was ik daarvan nog niet. Maar soms helpt het om dat stuk maar gewoon te negeren. Om door te gaan met dat waarvan je zeker weet dat het goed is, maar waar de rest van je lijf nog niet van onder de indruk is. Door angst voor het onbekende en wonderlijke maatschappelijke condities die je ooit aangeleerd hebt.

‘Echt niets meer?’ vroeg ze nog een keer. Het is natuurlijk niet voor niets een vriendin. Die laten zich namelijk niet zo makkelijk afschepen met een simpel ‘Nee’. ‘Nee’, zei ik nogmaals. ‘Maar als ik alleen nog maar brood met pindakaas kan eten, dan denk ik er heus nog wel 3x over na..’ ‘Oh…. zie je wel’, was haar laatste lachende reactie.

Lees verder

Naar je lijf luisteren

Een tijdje geleden was er een bericht in de krant dat me raakte. Ik kende de mensen niet. Het was in een ver land. En het liet me niet ‘koud’.

Het ging over twee mensen die te ver waren gegaan. Ze waren zo ver gegaan omdat ze iets wilde bereiken. Dat wilde ze zo graag dat het één van de twee zijn leven kostte. En daarbij hadden ze niet zo’n beetje pijn moeten verduren, maar zoveel dat ik me er onmógelijk een voorstelling bij kan maken.

De mannen waren ‘vergeten’ naar hun lijf te luisteren

Ik zal vertellen wat er in dat nieuwsbericht stond. Het was de finale van het WK sauna zitten in Finland. Twee mannen hadden alle voorrondes gewonnen en samen zaten ze in een sauna van 110 graden celsius!? Dat is ruim boven de temperatuur waarbij water kookt. Wie het langst zou blijven zitten… zou wereldkampioen zijn. Beide mannen kregen echter tot bloedens toe brandblaren en moesten er door de organisatie uitgehaald worden. De Rus overleefde het niet, en de Fin lag zwaarverbrand in coma. (De beste man is gisteren uit zijn coma gekomen na bijna 60 dagen).

Al na het boren van het eerste gat voelde ik dat ik even moest stoppen

Pas een paar dagen na dit bericht begreep ik waarom me dit zo raakte. De mannen waren ‘vergeten’ naar hun lijf te luisteren. Dat lijf had natuurlijk allang geschreeuwd: “ga nu die sauna uit!!!!” maar de mannen bleven zitten. Ze wilde winnen.

Ik wilde onlangs ook winnen. En niet eens van een ander. Ik ging boven mijn hoofd vijf gaten boren in een 7 mm dikke stalen balk. Al na het boren van het eerste gat voelde ik dat ik even moest stoppen, dat het te veel kracht van me vroeg. Maar ik dacht: ik doe die andere vier ook nog even snel, dan ben ik klaar. En klaar was ik daarna. Met veel meer dan met die gaatjes. Mijn schouder en nek zaten zo vast dat ik twee dagen van de pijn niet kon slapen.

Hoe vaak gebeurd dat niet, dat we niet naar ons lijf luisteren. Wanneer het zegt vandaag geen alcohol te willen, op tijd in bed te willen liggen, niet meer vroeg op te willen, geen stenen meer te sjouwen, de afwas vandaag niet te doen.

Wat ga jij vandaag wel of juist niet doen?

Een artikel van Jasper JobseFoto: timo Flickr, DRIJVENDE SAUNA IN LAPLAND

Carpe Diem

Ken je dat, die dagen dat je echt gelukkig bent? Alles klopt; liefde is overal, je geniet van de bomen, de sprinkhaan, de mensen op straat, de zon, de maan. Het is goed. Heerlijk zijn die dagen. Ze zijn bijzonder omdat er veel dagen zijn waarop het niet zo is. We zijn druk, druk, druk. We jagen onze idealen na (lees: de hang naar perfectie en de normen van onze uit de hand gelopen consumptie en prestatie maatschappij). We zeuren over wat niet gaat zoals we willen, we zeulen de shit uit ons verleden mee en we reiken naar de toekomst, want dan wordt alles beter.

Lees verder

Ommetje om het afscheid

En daar staan we dan straks, de laatste knuffel, de laatste kus, een laatste blik en dat was het. Of misschien krijg je dat niet eens. En werd hij of zij ineens weggerukt en is het er niet meer.

Lees verder