Nieuwsberichten met als sleutelwoord: grenzen

Opzeggen

Onlangs heb ik mijn digitenne (televisie bij de KPN) abonnement opgezegd. Scheelt me € 8,50 in de maand. Daar kun je best veel lolly’s van kopen.

Om op te zeggen bij de KPN moet je bellen. Een brief mag niet meer. Past ook wel bij een belbedrijf. Ik denk nog even dat me dat de kosten van een postzegel scheelt. Maar het telefoontje zal 9 minuten duren a € 0,10 per minuut. Dat is twee lolly’s minder deze maand.

Uiteraard sta ik even in de wacht. Zonder muziekje, met aan het einde een aardige meneer. Ik blijk eenvoudig op te mogen zeggen en het mag al over een maand. “Waarom wilt u opzeggen?” vraagt de man. “Omdat ik geen televisie meer kijk.” zeg ik naar waarheid. Waarop er zo’n mooie stilte valt, zoals die vaak vallen na een oprecht antwoord.

Ik krijg een ingewikkeld nummer voor de retourzending van het apparaat. Dat nummer moet ik op de doos zetten. Ze komen het ophalen. ” ‘s Avonds natuurlijk. Want overdag werkt u.” zegt hij. Ik krijg het gevoel van iemand in een woonkamer die zich op een gure herfstavond realiseert dat het buiten al donker is, en hij zijn gordijnen nog open heeft in zijn verlichte woonkamer.

‘s Avonds natuurlijk. Want overdag werkt u.

Hij zegt dat ik ook een telefoonabonnement heb. Ik denk een milliseconde dat hij me kent. Wat fijn… En voor ik er erg in heb, schiet ik achter inmiddels gesloten gordijnen in de schaapskleren-observatie-modus. Al snel volgt de daar-gaan-we-gedachte, zoals je die ook onontkoombaar voelt op het hoogste punt van een achtbaan. Hij ziet een mogelijkheid om mij een ander product aan te bevelen:

“Ik kan u drie maanden gratis telefoneren aanbieden. Heeft u daarin interesse?”
– “Nee.”
“Waarom niet?”
– “Omdat u een bedrijf bent en uw primaire doel is vast winst maken.”
“Maar wilt u dan niet drie maanden gratis bellen?”
– “En dan?”
“Dan krijgt u van mij een jaarcontract. U heeft nu namelijk een maandcontract.”

Ik ben dol op contracten. Ook op vriendelijke meneren. En op agenda’s. Vooral dubbele.

Een column van Jasper Jobse, Foto: Marxpix Flickr

Naar je lijf luisteren

Een tijdje geleden was er een bericht in de krant dat me raakte. Ik kende de mensen niet. Het was in een ver land. En het liet me niet ‘koud’.

Het ging over twee mensen die te ver waren gegaan. Ze waren zo ver gegaan omdat ze iets wilde bereiken. Dat wilde ze zo graag dat het één van de twee zijn leven kostte. En daarbij hadden ze niet zo’n beetje pijn moeten verduren, maar zoveel dat ik me er onmógelijk een voorstelling bij kan maken.

De mannen waren ‘vergeten’ naar hun lijf te luisteren

Ik zal vertellen wat er in dat nieuwsbericht stond. Het was de finale van het WK sauna zitten in Finland. Twee mannen hadden alle voorrondes gewonnen en samen zaten ze in een sauna van 110 graden celsius!? Dat is ruim boven de temperatuur waarbij water kookt. Wie het langst zou blijven zitten… zou wereldkampioen zijn. Beide mannen kregen echter tot bloedens toe brandblaren en moesten er door de organisatie uitgehaald worden. De Rus overleefde het niet, en de Fin lag zwaarverbrand in coma. (De beste man is gisteren uit zijn coma gekomen na bijna 60 dagen).

Al na het boren van het eerste gat voelde ik dat ik even moest stoppen

Pas een paar dagen na dit bericht begreep ik waarom me dit zo raakte. De mannen waren ‘vergeten’ naar hun lijf te luisteren. Dat lijf had natuurlijk allang geschreeuwd: “ga nu die sauna uit!!!!” maar de mannen bleven zitten. Ze wilde winnen.

Ik wilde onlangs ook winnen. En niet eens van een ander. Ik ging boven mijn hoofd vijf gaten boren in een 7 mm dikke stalen balk. Al na het boren van het eerste gat voelde ik dat ik even moest stoppen, dat het te veel kracht van me vroeg. Maar ik dacht: ik doe die andere vier ook nog even snel, dan ben ik klaar. En klaar was ik daarna. Met veel meer dan met die gaatjes. Mijn schouder en nek zaten zo vast dat ik twee dagen van de pijn niet kon slapen.

Hoe vaak gebeurd dat niet, dat we niet naar ons lijf luisteren. Wanneer het zegt vandaag geen alcohol te willen, op tijd in bed te willen liggen, niet meer vroeg op te willen, geen stenen meer te sjouwen, de afwas vandaag niet te doen.

Wat ga jij vandaag wel of juist niet doen?

Een artikel van Jasper JobseFoto: timo Flickr, DRIJVENDE SAUNA IN LAPLAND

Nee zeggen

Wat is het toch soms moeilijk om nee te zeggen. Ik worstel er zelf nog wel eens mee en mijn cliënten dikwijls. Hoe komt dat? Waarom is dat drieletter woord soms zo beladen? Waarom kan het voelen alsof het heiligschennis is om nee tegen iets te zeggen? En waarom belanden we op feestjes waar we niet heen wilden?

Lees verder

Grenzen

Lang, heel lang geleden, waren er dagen dat er op de wereld alleen dieren waren. Ze voelden elkaar misschien aan, hadden lief of aten elkaar op. Maar praten deden ze niet, en denken zoals wij dat doen waarschijnlijk ook niet. Een olifant was een olifant, een beer een beer, maar niemand noemde het zo. De naam olifant bestond niet eens. Maar de olifant bestond wel en de beer ook.

Lees verder

Vrijheid en bemoeienis

Vrijheid is misschien wel het meest begeerde goed dat er is. Ik zou bijna zeggen;  je hebt er altijd te weinig van. Maar als ik dat zo zeg wat bedoel ik dan met vrijheid? Als ik er met cliënten, vrienden en familie over spreek dan verschillen onze ideeën vaak.

Lees verder

Wie kost er energie en van wie krijg je energie?

Soms is het goed de mensen met wie je omgaat zo af en toe eens onder de loep te nemen. Mensen om je heen bepalen namelijk voor een behoorlijk deel je energieniveau. Dat doen ze niet bewust en jij doet dat ook niet bewust, maar het gebeurt wel.

Van de ene persoon krijg je energie, en de andere persoon kost energie. Bij de één voel je je fitter na afloop, bij de ander ben je bekaf. De één is een motortje voor je de ander een putje. Daar is niets mis mee. En het gebeurt. Dus daar mag je je best bewust van te zijn. Doe je er niets mee en omring je je met mensen die je veel energie kosten (zoals een vervelende baan met dito collega’s), dan loop je op termijn zelfs kans op een burn-out of overspannenheid.

Van de ene persoon krijg je energie, en de andere persoon kost energie

Of je energie krijgt in contact met iemand hangt van het soort contact af dat je hebt met iemand. Grofweg zou je kunnen zeggen dat er vijf pijlers in het contact met mensen zijn:

Verbaal

Hoe praat je met de ander? Ontwikkel je samen ‘taal’? Ontstaan er woorden/zinnen die veel betekenis hebben? Voelt het prettig om je verbaal naar elkaar te uiten? Durft de ander ook echt aanwezig te zijn in een gesprek? Durf je complimenten te geven? Kun je complimenten echt aannemen? Krijg je de ruimte om jezelf te uiten? Kortom: met elkaar een goed gesprek kunnen hebben, dingen durven benoemen, en dat van elkaar kunnen waarderen.

– Goed verbaal contact zorgt ervoor dat je je begrepen voelt.

Non-Verbaal

Durf je de ander aan te raken? Hoe groet je de ander (vooral verbaal of ook non-verbaal)? Durf je te spelen met elkaar? Een aai over elkaars bol, knuffelen, duwen, tikken, hand op elkaars schouder? Voelt het prettig? Ontstaan er rituelen om dit non-verbale heen? Juist door de non-verbale communicatie krijg je een sterke emotionele binding met elkaar. Het versterkt relaties zowel zakelijk als vriendschappelijk. Als je elkaar goed aanvoelt op non-verbaal niveau en weet wat er kan, voelt het goed.

– Goed non-verbaal contact zorgt ervoor dat je je veilig kunt voelen.

Integriteit

Handel en uit je, naar wat je denkt, voelt of wilt? Of houd je je in? Jezelf inhouden kost bijna altijd meer energie dan je uiten. Je kunt je bijvoorbeeld afvragen of je je laat leiden door maatschappelijke beperkingen. Of mogen gedachten komen en gaan zoals ze zich in het contact vormen? Wat in contact heel prettig is, is dat je niet steeds hoeft te raden wat de ander wil of vindt.

– Integer contact zorgt dat je je vertrouwd voelt.

Achtergrond en karakter

Jezelf inhouden kost bijna altijd meer energie dan je uiten.

Elkaar leren kennen als er oprechte interesse voor elkaar is, is erg leuk. Heeft iemand een natuurlijk verlangen tot rust of juist tot gezelligheid? Denkt iemand: problemen-moeten-er-zijn of denkt iemand aanpakken-en-oplossen? Er zijn veel verschillen in hoe mensen denken, zijn opgegroeid en zich hebben ontwikkeld. Dat van elkaar weten creëert begrip. Is iemand bijvoorbeeld opgegroeid in een ontwricht gezin? Was het thuis competitief? Of draaide het juist om samenwerken? Was je alleen of had je broertjes en zusjes? Heb je veel tijd alleen doorgebracht of waren je ouders er veel om je te vertroetelen? Het heeft bepaald wie je bent geworden.

– Veel van elkaar weten zorgt ervoor dat je je met je achtergrond geaccepteerd kunt voelen.

Balans

In contact zijn er verschillende balansen. Zoals die van geven en nemen, doen en laten, uitnodigen en uitgenodigd worden, trakteren en getrakteerd worden. Zo is het bijvoorbeeld prettig als er weinig mismatch is in de behoefte aan contactfrequentie. Je kunt soms weken intensief met elkaar contact hebben en elkaar ook zo weer een week niet spreken/zien. Is het dan ok als je elkaar weer ziet, ook al zat er een ‘gat’ in jullie contact? Dat gaat op voor fysiek contact, maar ook voor app, twitter en e-mail. Makkelijk veel bij elkaar kunnen zijn, maar ook zonder elkaar kunnen (hoewel je elkaar dan natuurlijk best kan missen) is geweldig. Het zorgt ervoor dat je je geen zorgen hoeft te maken over aandacht en tijd aan iemand geven.

– Een goede balans zorgt ervoor dat je het contact als ongedwongen ervaart.

Kortom

Fijn contact gaat over jezelf zijn en de ander zien voor wie hij is. Elkaar ruimte geven, maar ook naast iemand kunnen staan. Luisteren en ook kunnen confronteren, na het luisteren. Maar ook fouten kunnen toegeven en excuses kunnen geven en aanvaarden. Goed contact gaat niet om perfectie, maar om waardering en balans. Dit soort contacten geven energie. Aan beide kanten. Het is een 1 + 1 = 3 situatie.

  • Kun je voldoende jezelf zijn?
  • Wil je elkaars taal spreken?
  • Mag je van elkaar leren?
  • Kun je elkaar vertrouwen?
  • Kun je samen plezier hebben?
  • Mag je elkaar aanraken?
  • Kan het ook wel eens stil zijn?
  • Wordt er naar je geluisterd?
  • Is het ook goed als je even niets van je laat horen?
  • Mag je wel eens iets fout doen? En mag je het daarna rechtzetten?

Welke drie of vier van de bovenstaande zaken zijn nu echt belangrijk voor je? Kom je bijvoorbeeld tot de conclusie dat je: ongedwongen contact met mensen wilt hebben, waar je je vertrouwd, begrepen, veilig en geaccepteerd voelt? Met als randvoorwaarde dat je in dat contact rustig kan worden of juist energie kan krijgen? En wil je je geborgen voelen, of nu juist uitgedaagd?

Ernaar handelen

Wanneer je weet wat belangrijk voor je is, kun je ernaar gaan handelen. Je kunt gaan kijken wie energie kost en wie energie geeft.

Pak twee A4’tjes en een pen.

Stap 1:
Maak twee kolommen: links schrijf je de namen van personen van wie je energie krijgt (de motortjes). Rechts zet je de mensen die energie kosten (de putjes). Denk aan je werk, sport, je familie, vrienden, buren, studie, een cursus die je doet enz. enz. Sorteer op je gevoel. Je gevoel is veel betrouwbaarder dan je hoofd.

(Schrik niet als je geliefde in de rechter kolom beland. Vroeger of later was je daar toch wel achter gekomen, en wellicht is het nu nog niet te laat voor een goed gesprek).

Stap 2:
Maak op het andere A4’tje drie kolommen:
1e kolom: Meer gaan zien:
2e kolom: Minder gaan zien:
3e kolom: Helemaal niet meer zien:

Wanneer je klaar bent… dan scheur je de laatste kolom van je papiertje af (als het goed is lucht dat al op), en stop je hem in de prullenbak.

Als je dit gedaan hebt hoef je nu NIETS meer te doen. Mijn ervaring is dat als mensen voldoende duidelijk hebben wat werkt en wat niet werkt, dat ze daarna niet meer op de oude voet verder kunnen. Dus observeer jezelf de komende weken maar eens. En kijk wie je meer opzoekt en bij wie je (bij wijze van spreken) de telefoon niet meer opneemt.

En dan als laatste nog even dit. Stond er een (schoon)moeder/vader, broer of zus in kolom drie? Schrijf deze alsnog bij kolom twee.  Je zult het er namelijk mee moeten doen. Of je wilt of niet. Bedenk je maar dat ze jou of die leuke vriend of vriendin van je op de wereld hebben gezet. Dat hebben ze niet onverdienstelijk gedaan. Anders was jij en je partner er nu niet.

Een bijdrage van Jasper Jobse en co-auteur Abdul-Rahman Advany van Social Imagineers. Met dank aan Martijn Aslander voor de ‘putjes en motortjes’ metafoor. Foto: stavos