Nieuwsberichten met als sleutelwoord: macht

Verantwoordelijkheid nemen voor alles

Ik lees een boek met teksten van Gandhi. Dat is bijzonder inspirerend. Ghandi hield niet van halve pogingen of een beetje proberen onder kantoortijden. Tijdens het lezen dacht ik aan een bijzonder gesprek dat ik onlangs had. Daarin nodigde ik iemand uit om verantwoordelijkheid te nemen voor alles dat binnen zijn vermogen lag. Ik stelde hem voor dat hij verantwoordelijkheid zou nemen voor alles wat hij denkt, doet en voelt. “Tjeemig!” zei hij “Dan wordt het leven zwaar!?”

Zwaar? Hoe kwam hij daar nu bij? Maar hij meende het écht.

Lees verder

Nu Nee zeggen, levert Later Ja op

‘Maar je gaat dus niks meer voor ze doen?’ vroeg een vriendin me laatst. ‘Nee’ zei ik dapper. Helemaal overtuigd was ik daarvan nog niet. Maar soms helpt het om dat stuk maar gewoon te negeren. Om door te gaan met dat waarvan je zeker weet dat het goed is, maar waar de rest van je lijf nog niet van onder de indruk is. Door angst voor het onbekende en wonderlijke maatschappelijke condities die je ooit aangeleerd hebt.

‘Echt niets meer?’ vroeg ze nog een keer. Het is natuurlijk niet voor niets een vriendin. Die laten zich namelijk niet zo makkelijk afschepen met een simpel ‘Nee’. ‘Nee’, zei ik nogmaals. ‘Maar als ik alleen nog maar brood met pindakaas kan eten, dan denk ik er heus nog wel 3x over na..’ ‘Oh…. zie je wel’, was haar laatste lachende reactie.

Lees verder

Het onzekere konijn

Er was eens een onzeker konijn. Dat komt vaker voor onder konijnen. Maar dit konijn had het er moeilijk mee. Misschien was zijn onzekerheid niet groter dan bij andere konijnen. Maar dit konijn vond het eenvoudigweg zwaar. Het leek hem fijn als zijn onzekerheid draaglijker zou zijn.

Op een dag stuitte konijn op het bedrijf Konijn®egistratie. Och, als hij daar toch eens lid van zou kunnen worden, dacht hij. Dan zou hij vast en zeker zekerder zijn over zijn konijnheid. Maar onzeker als hij was dacht hij dat ze hem vast niet zouden toelaten.

Het vooruitzicht van een afwezige onzekerheid trok

Thuis aangekomen ging hij naar bed en de volgende morgen stond hij weer op. Weken gingen voorbij. Tot de ochtend dat hij met een wortel in zijn mond voor de spiegel stond en de wortel bijna mooier vond dan zichzelf. “Ik moet het toch maar eens gaan proberen.” zei hij zachtjes. Het vooruitzicht van een afwezige onzekerheid trok. Konijn begon te glimmen en maakte bijna een sprongetje. Bijna.

Hij trok zijn beste staart aan en ging op weg. Bij Konijn®egistratie aangekomen stapte hij het hol in. (Konijnenbedrijven zitten altijd in een hol. De konijnen Kvk bijvoorbeeld zit ook in een hol, en deelt zijn kantine met de Konijnenpolitie).

Konijn werd allerhartelijkst ontvangen en voelde zich al bijna direct een échte soortgenoot. Hij liet zijn diploma’s en bekwaamheidsgeschriften zien, men nam een foto en hij ging weer naar huis. Na twee weken kreeg hij een prachtige brief met zegel. Hij was officieel lid! Konijn was dolgelukkig! Zijn onzekerheid verdween en hij leefde gelukkig.

De vragen

Op een dinsdag in augustus ontving hij een brief. Het konijnenregister was erg groot geworden en daarom was er een controle nodig. Konijn was blij met dit streven naar kwaliteit. Ook wat groot is dient goed in elkaar te steken, en liefst met dezelfde eenvoud als 6 eieren in een doosje zoals hij dat wel eens in de mensenwereld had gezien.

De brief bestond uit een aantal vragen:

  • Hoe weet u zéker dat u een konijn bent?
  • Konijnt u zoals een konijn behoort te konijnen? En zo ja, hoe weet u dat?
  • Heeft u kwaliteiten verworven op een wijze die wij niet begrijpen en daarom moeten afkeuren?
  • Zet u levenservaring in op een plek waar uitsluitend gevraagd wordt te handelen naar opleiding en niets dan opleiding?

En als laatste stond er deze zin: U heeft twee oren. Wij hebben vernomen dat deze regelmatig rechtop staan. Waarom vertoont u dit bijzondere gedrag? Kunt u hier een toelichting op geven? En zo nee waarom niet? En zo ja waarom wel?

Konijn ging er eens voor zitten en schreef een brief terug.

Het antwoord

Een paar dagen later ontving konijn het antwoord. Deze keer zonder zegel, maar hij herkende het Konijn®egistratie logo. De brief was als volgt:

Helaas kunnen we u niet garanderen dat u een echt konijn bent. De redenen hiervoor zijn de volgende.

1. Bij de meeste konijnen hangen beide oren. Wij hebben geconstateerd dat bij u beide oren overeind staan. Dit is niet des konijn.

2. U heeft kennis verworven op een wijze die wij niet begrijpen. Ook al leidt deze kennis tot gewenste resultaten, de wijze waarop deze kennis tot stand kwam is ongewenst.

Afwegende beide punten, is het u niet toegestaan om lid te zijn en/of blijven van ons register.

Omdat wij alleen met echte konijnen zaken doen, kunnen wij u derhalve niet zelf schrappen. U dient zichzelf daarom binnen zeven dagen uit ons register uit te schrijven. Neem daartoe deze brief mee. Deze brief is namelijk geschreven door een echt konijn dus aan de identiteit van deze brief, in tegenstelling tot de uwe, hoeven wij niet te twijfelen. Bezwaar maken tegen deze beslissing is niet mogelijk, omdat wij alleen bezwaren van echte konijnen in behandeling kunnen nemen.

Heeft u vragen, raadpleeg dan onze website. Indien uw vraag niet voorkomt bij de veelgestelde vragen, stuur dan een e-mail. Wij zullen uw e-mail printen op prachtig papier en aan de stapel onbeantwoorde vragen toevoegen.

Konijn legde de brief op zijn tafel, en vroeg zich af waar zijn onzekerheid ook al weer over ging…

Een bijdrage van Jasper Jobse, Foto: Wwarby Flickr

Dit artikel is in 2015 ook gepubliceerd in ‘Keerpunt’ vakblad van beroepsvereniging het NVPA

Spullen

Ik las in de krant dat Apple (de computerfabrikant) meer geld in kas heeft dan de Amerikaanse regering. Dat is een opmerkelijk gegeven. Ik schrok er zelfs een beetje van. Een fabrikant van spullen heeft meer geld dan een heel land!? Die spullen zullen dan wel in trek zijn. En dat zijn ze natuurlijk. Ook dit artikel schrijf ik op een Apple computer.

Ik heb me altijd al afgevraagd waarom mensen, ikzelf incluis, zich zo kunnen hechten aan spullen. Waarom staat er op stickers in de winkel jaar in jaar uit; NIEUW! Waarom kunnen wij al ons bezit verzekeren? Waarom klinken de woorden ‘economische groei’ een beetje alsof er een toename in geluk is?

Koopziek?

Zijn we koopziek? Ja, ik denk het wel. Natuurlijk ken ik mensen die nauwelijks iets kopen. En ik laat ook vaak genoeg iets liggen. Maar we kopen verdraaid veel. En ook ik voel de trek om mee te doen. Alsof ik als een gans naar de winkel moet.

Een ziekte zelf is meestal een symptoom van iets anders. Van een virus of bacterie. Met koopziekte is het denk ik niet anders. Ik denk dat het virus een doodgewone hechtingsstoornis is.

Ons mooiste bezit

Het belangrijkste wat wij allemaal ‘bezitten’ zijn onze familie, vrienden en geliefden. Zonder hen kunnen we niet. Het leven zou wat mij betreft zo kaal zijn, dat ik van de spreekwoordelijke brug sprong. Vrienden, familie en een partner geven het leven zin, nut en plezier.

Het ‘bezitten’ van vrienden, familie en geliefden heeft een lastig kantje. Ze kunnen doodgaan. Zomaar en opeens. Soms zelfs met een paar tegelijk. En als dat niet gebeurt dan kunnen ze het nog uitmaken, bij je weggaan, verhuizen of emigreren. Daar doe je allemaal niets tegen, en thuis vastbinden is zielig. Spullen daarentegen kunnen niet dood en gaan niet zomaar weg. Ze zijn zelfs vervangbaar, zoals mensen dat niet zijn. Spullen kunnen wel stuk, maar dan kun je ze vaak repareren. En kan het niet gerepareerd, dan krijg je van de verzekering een nieuwe. En ben je niet verzekerd dan koop je zelf een nieuwe. En was je het oude model überhaupt al beu dan koop je gewoon direct een nieuwer model.

Dat is denk ik waarom wij zo dol op bezit zijn. Kopen lijkt het echte hechtwerk. Spullen leiden ons even af van de sterfelijkheid en eigen wil van mensen. Daar waar je volkomen machteloos bent in het ‘bezit’ van je familie, vrienden en geliefden, daar heb je als consument macht. Je voelt dat het beste net nadat je afgerekend hebt. Op het moment dat de verkoper naar je reikt om het tasje, de doos of de sleutel aan je te geven.

Het is bijna een soort drugs, maar dan wel een volledig gelegaliseerde.

Een bijdrage van Jasper Jobse, Foto: Flickr

Nee zeggen

Wat is het toch soms moeilijk om nee te zeggen. Ik worstel er zelf nog wel eens mee en mijn cliënten dikwijls. Hoe komt dat? Waarom is dat drieletter woord soms zo beladen? Waarom kan het voelen alsof het heiligschennis is om nee tegen iets te zeggen? En waarom belanden we op feestjes waar we niet heen wilden?

Lees verder

Vergeven of niet

Een tijd geleden alweer sprak ik een cliënt in wiens familie er misbruik was voorgekomen. Het had twee generaties terug gespeeld, al heel wat jaren geleden dus, maar de sporen waren nog niet weg.

Mijn cliënt worstelde met het thema ‘macht’. Hij plaatste zichzelf vaak bijna verlegen op de achtergrond. Bang om iets te doen dat schade aan zou kunnen richten. Het feit dat hij ondernemer was geworden had het probleem op de voorgrond gezet.

Lees verder

Macht en onmacht

Volgens mij hebben alle conflicten met macht en onmacht te maken. Of met superioriteit en een gevoel van onderdrukking, zoals ik ook wel heb horen zeggen. Maar ik vind onmacht een mooi woord, omdat ik er kracht en inzet in hoor. Ik zie bij wijze van spreken iemand aan een klif hangen en wanhopige pogingen doen om grip te krijgen op de situatie.

Er hangt veel negativiteit om het woord macht. Terwijl het op zich gewoon met invloed uitoefenen te maken heeft. En dat wil iedereen. Als je geen invloed meer probeert uit te oefenen, ben je overgeleverd aan anderen en dat kan niet de bedoeling zijn. Dus ieders poging om invloed uit te oefenen dient onze menselijke ontwikkeling.

Als ik naar mezelf kijk en naar de keren dat ik ruzie heb, is dat eigenlijk altijd omdat ik me schrap zet. En ik zet me schrap, omdat ik bang ben dat ik anders niks meer te zeggen heb over de bepaalde situatie. En dat gaat bijna altijd over de toekomst. Dus ik maak ruzie met  mijn man omdat ik vind dat hij teveel met zijn werk bezig is en te weinig met thuis. Dan bevliegt de angst me opeens dat het mijn probleem wordt om de boel thuis draaiend houden en dat ik dan niet meer toekom aan mijn ambities.

Ik ga ruzie maken op het moment dat de angst me bevliegt. Meestal wacht ik niet totdat het probleem ook echt aan de orde is. Eigenlijk wil ik de ander dan bij voorbaat overtuigen dat hij zich moet aanpassen aan mijn plan. Het is echter veel zinvoller om mijn energie te gebruiken om mijn plannen te verwezenlijken en me daar volledig op te richten. Op het moment dat het duidelijk wordt dat ik iets van de ander nodig heb, kan ik een concrete vraag stellen voor een zichtbaar probleem en dat is veel gemakkelijker om aan mee te werken.

Invloed uitoefenen is verantwoordelijkheid nemen. Mijn ervaring is dat je dat het beste op je eigen terrein kunt doen. Dus bij een (dreigend) conflict is het van belang dat je stilstaat bij de taken en beslissingen die horen bij jouw rol in die situatie.  Daar kun je je hard voor maken. En de rest mogen we loslaten.

© Annemarie van Harn Foto: Neil Howard Flickr