Nieuwsberichten met als sleutelwoord: Verlangen

Het potje en het podium

Ik zit in een zaal met tweehonderd collega therapeuten. Op zo’n rode congresstoel; stapelbaar geen armleuningen. Vooraan op het podium staat Wibe Veenbaas. Een fijne leermeester. We krijgen allemaal de opdracht een gedicht te schrijven met als titel “Het is de aard van het bestaan, de dingen die niet overgaan.”

Ik begin te schrijven en zonder het op te merken, ben ik weer kind in onze oude keuken met de versleten houten vloer. Het is die dag dat mijn moeder het potje liet vallen. We zijn arm, maar mijn moeder staat erop toch biologisch te eten. Ze komt thuis met een volle tas en het potje valt over de rand.

Het is die dag dat mijn moeder het potje liet vallen

Het is dat ene potje, dat niet mág breken. Dat wat ik het liefste eet. Elke dag. Het broodbeleg van gemalen hazelnoten en rozijnen. Je moet weten dat zo’n potje tegenwoordig € 8,50 kost.
Ik buk en zeg dat ik alle scherven er wel uit zal halen. “Nee.” zegt ze. “Alles gaat in de vuilnisbak.” “Maar…” probeer ik nog. “NEE!”

Ik snap het niet. Maar weet dondersgoed wat dat betekent. Dat betekent dat ik het een hele maand niet kan eten. Och was papa maar hier. Die kocht gewoon een nieuwe. Papa heeft geld genoeg. Maar papa’s naam mag hier in huis niet genoemd worden. Hij is hier nog nooit binnen geweest.

Ruim voor tijd ben ik klaar met mijn gedicht. Ik kijk om me heen en zie veel mensen schrijven. Grappig zonet was ik me niet bewust dat we met zoveel zijn, nu weer even wel. Wibe geeft aan dat de tijd om is en vraagt wie er iets wil delen. Zo snel als mijn gedicht kwam, gaat ook mijn vinger omhoog.

Hij nodigt me uit en ik loop naar het podium. Bij de drie tredes omhoog veranderd er iets in mijn benen. Mijn lijf weet wat ik ga doen. Wanneer ik vooraan op het podium sta beginnen mijn knieën te knikken en wanneer ik wil spreken; komt er niets uit. Ik kan geen woord zeggen. Tweehonderd paar ogen kijken naar me. Zien een man waar geen woorden uit komen.

Wibe loopt naar me toe, gaat achter me staan en mijn lijf leunt zachtjes tegen hem aan. Mijn knieën stoppen met knikken, mijn keel stopt met knijpen. Wanneer ik denk dat hij weg zal stappen blijft hij nog even staan.

Ik kan voelen dat het goed doet, maar dat ik zo niet kan vertellen. Er is iets dat nog niet klopt. Hij stapt naar achteren. Alsof hij zonder woorden zegt: je moet het wel zelf doen, maar hoeft het niet alleen te doen.

Dan begin ik. Ik spreek over volle potjes en gevoelens van leegte. Het vervult me.

Foto: Gareth Hubbard, Unsplash

Intimiteit

Leer je elkaar echt kennen als je veel bij elkaar bent? Wat is intimiteit? Hoe ver sta je toe dat iemand dichtbij komt? Dien je daar iets voor af te spreken? Waar liggen die grenzen? Is intimiteit minder intiem met een vreemde? Of juist intiemer?

In 1957 deden William Masters en Virginia Johnson een bijzonder experiment. Ze vroegen vreemden om elkaar uit te kleden. Meer dan 50 jaar later vroeg Tatia Pilieva aan vreemden hetzelfde te doen. Elkaar uitkleden en in bed stappen. Niets anders. Geen regels. Het resultaat is prachtig! Lees verder

Zeeën van tijd

Iedereen zou zeeën van tijd moeten hebben. Niet omdat we 24 uren in een dag hebben. Maar omdat we niet meer hoeven in een mensenleven dan zorgen voor een dak boven ons hoofd, eten vergaren en het delen van genegenheid met vrienden en familie. Kortom, je hebt niet meer plicht dan een beetje tevreden te zijn. De enige ‘drukte’ die ik als noodzaak kan zien, is het helpen van je medemens, (kleine) kinderen in het bijzonder.
Lees verder

Heruitvinding van het normale

Toen ik startte met coachen overwoog ik mijn praktijk BUREAU VOOR PERSOONLIJKE KRIMP te noemen. Gewoon omdat ik toen zo moe werd van dat hele persoonlijke groei ding. Alles moet maar groeien, verwerkt worden, doorbroken. Omdat ik jeuk kreeg van termen als ‘loslaten’, ‘in je kracht staan’ en van mensen die beweren dat we ‘allemaal één zijn’.

Gelukkig jeukt het niet meer zo. En heb ik mijn praktijk niet zo genoemd. Ik heb voor een naam gekozen die ik zélf mooi vind. Niet eentje die een vorm van verzet is, maar een van eigenheid. Omdat Jerphaas alle letters van mijn voornaam bevat.

Lees verder

Zweethut

“Ik denk dat ik een sauna in het bos ga bouwen”, zei Felix op de warmste nacht van de herfst.

“Ik ga met je mee”, zei ik.
“Ik ook”, zei Diego, een vriend van Felix.

De gedachte om de hele nacht in een bos te zijn, maakte me rustig. De laatste weekends spendeerde ik vooral in cafés met mijn voornaamste attributen: alcohol, sigaretten en andere verdovende middelen.

Felix zette een stoof op een open plek in het bos en gaf me een zaag: “Gaan jullie even takken zagen voor de sauna?”, vroeg hij ons. En zo stond ik om elf uur ‘s nachts de takken van een boom te zagen en dacht: dit is het leven. Geen verdovende middelen, geen vals lachende gezichten op feestjes. Leven is de takken horen kraken.

Lees verder

Jezelf op je nek zitten

We doen het allemaal wel eens; onszelf straffen. Jezelf straffen omdat je iets niet goed deed, niet goed zag of zei. Jezelf straffen is niet handig, niet constructief, en toch doen heel veel mensen het. En we doen het ook nog eens bijna altijd onbewust. Iedereen heeft er zijn eigen voorkeursvorm voor. Een eigen vorm die we makkelijk vergoelijken waardoor het lijkt alsof je jezelf helemaal niet straft.

Ik deed het gisteren nog. Ik stond in de supermarkt met mijn mandje vol. Ik zag lekkere frambozenjam staan. Hij was nog in de aanbieding ook. En wat deed ik? Ik liet hem staan… “Jij hebt genoeg uitgegeven!” ging er door mijn hoofd. Vijf minuten later stond ik buiten. Zonder jam. Met spijt. In de auto terug naar huis had ik in de gaten wat er aan de hand was. Ik had mijzelf gestraft door mijzelf iets te ontzeggen. Maar waarom? Ik, die zo veel schrijft over verlangen? Ik kon mijzelf niet eens met een potje jam verwennen?

Lees verder

De nevelvrouw

Er was eens een jonge vrouw die zoveel levenslust had, dat anderen er schande van spraken. Haar voeten juichten bij iedere stap die ze zette, haar stem zong bij elk woord dat ze sprak en ze straalde. Ze straalde van een levenslust die ze niet mocht hebben. De mensen spraken er schande van en ze spraken haar vader erop aan. ‘Het leven is niet bedoeld om te dansen en plezier te maken’, zeiden ze. ‘Het leven is bedoeld om hard te werken, geld te verdienen en een huis te bouwen. Jouw dochter is een slecht voorbeeld voor onze kinderen. We willen dat je haar tot de orde roept.’ De vader riep de jonge vrouw bij zich en vertelde haar dat ze zich moest gedragen zoals iedereen dat deed. ‘Geen tijd om te dansen’, zei hij, ‘geen ruimte om af te wijken van het pad van de voorouders en de wil van de goden’. De jonge vrouw deed in de weken daarna hard haar best maar hoe graag ze haar vader ook wilde plezieren, het lukte niet. En dus brak de dag aan waarop ze opnieuw bij haar vader werd geroepen en hij haar opdroeg om het veld in te trekken en haar levenslust te begraven. Zou zij niet doen wat hij haar opdroeg, dan zou hij geen andere keuze hebben dan haar te doden en te offeren. De goden en de voorouders zouden immers boos worden over zo’n onwillige dochter.
Lees verder

Blinde vlekken

Het lijkt me nou zo leuk als we gewoon geen Blinde Vlekken meer hebben. Gewoon. Niet. Dat we elk gedragstukje van onszelf herkennen, en erkennen. En dat we na verloop van tijd, als een soort beloning voor het ouder worden, onze eigen handleiding gezellig begrijpen. En in een mapje hebben. Zo’n ringband. Dat lijkt me nou leuk.

Dat je in bepaalde situaties gewoon bladzijde 68 kan open slaan, en zonder nadenken het omlijnde kadertje voor kan lezen aan degene met wie je in de rotsituatie beland bent. En dat die dan zegt ‘Oh’. Een kopietje maakt. En het dan mee naar huis neemt, zodat het vanaf dan maar helder is. Dat lijkt me nou leuk.

Annette houdt er van om onbekende wegen in te slaan, net op het moment dat je het niet verwacht

En dat het dan dus ook gemakkelijker wordt als je elkaar al iets langer kent. Want, zeg nou zelf. Dat wordt het vaak niet. Op de tijdbalk van het leven kan alles nogal slingeren onderweg. Dus je verliest nog wel eens iemand. Ontwikkelingen hier, stagnaties daar. Zijwegen, kruispunten. Je weet het niet. En wat zou het dan handig zijn als zulke zaken aangegeven staan, naarmate de tijd vordert. Zoiets als: ‘Als het Annette te heet onder de voeten wordt, dan is ze geneigd om  sociaal emotionele afleidingsmanoeuvres te creëren. Die meestal werken’.  Of ‘Annette houdt er van om onbekende wegen in te slaan, net op het moment dat je het niet verwacht’. Dat is dan maar helder. Iedereen heeft dan van zijn liefste mensen mapjes in de kast staan. Met etiketjes op de zijkant. En daarin kun je lezen wat ze al verzameld hebben. Zo door de jaren en de maanden heen. Dan kun je met een gerust hart afscheid nemen van je vrienden onderweg, omdat je weet dat je ze verderop wel weer tegen komt. Of zij jou. Dat lijkt me nou leuk.

En ik snap heus. Dat dit een beetje autistisch over kan komen. En obsessief compulsief. Want zo zou het psychologisch handboek [DSM-IV] (ik zeg altijd De SadoMasochist dl 4.- maar dat terzijde) dit gedragskenmerk vast categoriseren. Die hebben het namelijk al een paar keer geprobeerd, om persoonlijkheden in handleidingen te vangen. Om het te kaderen, en er etiketjes aan te geven. Niet om Blinde Vlekken te herstellen, denk ik. Maar dat weet ik niet. Het is in ieder geval best een beetje mislukt, dat categoriseren van het psychologisch handboek. Mensen gingen het namelijk té letterlijk nemen. En tja. Toen was de lucht verdwenen. En de ruimte om te mogen leren was weg.

En daarom alleen, daarom alleen zijn Blinde Vlekken goed. Al haat ik ze soms. Maar ze geven wel lucht. En de ruimte om te leren. En het enige dat je dan nog nodig hebt, is iemand die om je durft te lachen, en je vertelt dat fouten maken mag als je het zelf even vergeten bent. Fouten maken mag. Dus als we dat afspreken, wil ik mijn Blinde Vlekken heus wel houden. Heus.

Een bijdrage van Annette Dölle, Foto: Ivan McClellan Flickr

Het is tijd

We leven in een verwarde wereld
Waar het rommelt, broeit en schuurt
Waar wordt gestreden, gevochten, geëist en gestaakt

Soms om te behouden wat is
Soms om op te komen voor dat wat zou moeten zijn

Maar dit is geen tijd om strijdend ten onder te gaan
Het is tijd om te leven
Met een open hart
In liefde en met liefde

Want daar waar liefde heerst
kan energie weer stromen
En kou weer warm worden

Het is tijd om te zoeken
naar wijsheid en waarheid

Tijd je te verbinden
Met je verlangens
Met je innerlijke God(in)
En de vurige wens weer een met hem of haar te zijn

Dat vraagt moed
Moed om te durven wiebelen
Om kwetsbaar te zijn
Om vragen te stellen zonder te weten of je antwoord krijgt

Het vraagt moed om keuzes te maken
Te stoppen met dat wat niet meer voldoet
En te gaan voor dat wat jouw liefde verdient

Het vraagt moed om echt te durven leven
Voluit
In alle aanwezigheid
En in volledig contact

Het is tijd
Het is jouw tijd

Een bijdrage van Janneke Robers, Foto: Flickr

Verantwoordelijkheid nemen voor alles

Ik lees een boek met teksten van Gandhi. Dat is bijzonder inspirerend. Ghandi hield niet van halve pogingen of een beetje proberen onder kantoortijden. Tijdens het lezen dacht ik aan een bijzonder gesprek dat ik onlangs had. Daarin nodigde ik iemand uit om verantwoordelijkheid te nemen voor alles dat binnen zijn vermogen lag. Ik stelde hem voor dat hij verantwoordelijkheid zou nemen voor alles wat hij denkt, doet en voelt. “Tjeemig!” zei hij “Dan wordt het leven zwaar!?”

Zwaar? Hoe kwam hij daar nu bij? Maar hij meende het écht.

Lees verder

Heb het lef

Ik maak je even deelgenoot van een gesprekje met mezelf… misschien dat jij er net zo vrolijk van wordt als ik.

Als je iets wilt hè, als je iets echt heel erg graag wilt, dan helpt lef enorm.

Het lef om onder ogen te zien dat je het niet allemaal alleen kan doen, dat je dat niet eens zou moeten willen. Dat je hulp nodig hebt en dat je je droom moet delen om hem te kunnen vermenigvuldigen. Als je nog niet kan delen, dan moet het nog even gisten, dat mag ook.

Lees verder

De ingrediënten van een goede liefdesrelatie

Goede liefde vinden betekent goed zoeken met al je zintuigen, je intuïtie en je verstand. En als je hem of haar gevonden hebt dan begint het poetsen, polijsten en verzorgen en … nog eens poetsen, polijsten en verzorgen.

De liefde is een mooi ding en een groots ding, héél groots. En zoals grote gebouwen een meerjaren onderhoudsplan nodig hebben, heeft de liefde dat ook.

Dit is wat een goede relatie goed maakt en houdt:

Lees verder

Over dapper

Toen ik eind november mijn baan opzegde zonder een nieuwe te hebben, en zonder een helder en gekaderd plan voor ogen te zien, vonden veel mensen me ‘dapper‘. Ikzelf vond het noodzakelijk. Ik was geen seconde bezig met de gevolgen die er aan vast geplakt zaten (drie weken later werd ik behoorlijk ziek, en had daarmee meteen het antwoord). Natuurlijk zat ik niet te springen om deze wending, maar het kon niet anders, en dus volgde ik de stroom.

Lees verder

Leven, is altijd op de grens

Het lijkt extreem wat deze mannen doen (en dat is het natuurlijk ook) en toch is het niet anders dan je baan opzeggen, die eerste zoen geven, emigreren, je muur knal-pimpel-paars schilderen of je kind geboren zien worden. Je maag draait zich er misschien bij om en je weet wellicht niet of het nu fijn is of juist niet. Maar de balans zul je later opmaken, daar is nu geen tijd voor. Wanneer je de beslissing hebt genomen staan al je zintuigen open. Je zult ze nodig hebben, want je weet niet wat er gaat komen. Je deed dit tenslotte nooit eerder. Eén ding weet je wel zeker: je leeft! Voluit, zonder inhouden!

Lees verder

Het jongetje dat wilde zijn

Lang geleden, maar zo kort dat het vandaag nog leeft, speelde een klein jongetje in het bos  aan de overzijde van alles. Althans, dat vonden de mensen omdat het leven zich volgens hen niet in het bos, maar daarbuiten afspeelde. Het jongetje zelf vond juist dat alles in het bos was, en hij ervoer dat daarin alles ook één was. Goed en kwaad bestonden niet, het leven was hem en hij was het leven. Waarin niets anders dan de wind die je meevoerde, de zon die je kuste, of een blad dat langzaam ruiste in de wind. Leven was zijn.

Hoewel tijd in het leven van het jongetje nog geen fluisterbeweging veroorzaakte, deed dit dat wel aan de overzijde van het bos. En dus werd het jongetje op een kwade dag door de wereld geroepen. Hij moest groeien en worden, in plaats van te zijn. Hij moest verhuizen naar het ‘echte leven’. Tenminste, dat zeiden zijn ouders, de meester van de school en alle anderen die het konden weten.

Lees verder

Dan is er iets mis met je

Ben je ziek als je hulp vraagt aan een coach, psycholoog of therapeut? Nee. Maar toch ervaren veel mensen dat zo. En daarom vragen ze soms niet om hulp. Dat is niet zo gek, maar wel jammer. Van goede begeleiding word je namelijk gelukkiger.

Tien jaar geleden zei ik: “Als ik een praktijk open dan is dat er niet één met een drempel bij de voordeur, maar met een glijbaan (omdat glijbanen in speeltuinen voorkomen). Coaching en therapie hoort namelijk ook leuk te zijn. Niet leuk als in: laten-we-al-je-moeilijkheden-maar-onder-het-kleed-schuiven’. Maar leuk als in: ontdekken-dat-je-eigen-gras-groener-is-dan-je-dacht en leuk als in samen-speuren-naar-een-oplossing.

Hoe komt dat zo, dat mensen die drempel zien. Is hij er? En hoe komt dat?

Lees verder

De Dingen zoals ze lijken te zijn

Ik geloof dat we hier zijn om ons eigen Ding te doen. Wat dat dan ook moge zijn. De één om een partijtje adem-te-halen. De ander om een continent te redden. Een derde om zo mooi gitaar te spelen dat niemand het ooit meer vergeet. Wat het dingetje is, weet je alleen zelf. In de stille uren van de nacht, of wandelend op een verlaten strand. Of misschien terwijl je dansend midden in de Paradiso staat en een glimp opvangt van het grotere geheel. Het is van jou. Van niemand anders.

Het is niet in te ruilen. Niet te analyseren. Niet te doorgronden. Niet te veroordelen. En al zeker niet te vergelijken. Vooral niet te vergelijken.

Lees verder

Alma

Een tijdje geleden plaatste ik het filmpje Vader en dochter, dat veel prijzen won, op het magazine. Alma is een heel ander soort filmpje, maar niet minder knap gemaakt. Ook Alma sleepte terecht een hele rits prijzen in de wacht.

Ik schreef er hier van alles over en wiste dat weer. Ik schreef iets nieuws, maar dat moest ook weer in de prullenbak. Want alles wat ik erover zeg is teveel. Het filmpje vertelt zijn eigen verhaal, met geen woord, beeld of geluidje te veel of te weinig. Dus ik laat het ‘woord’ aan Alma.

Je kunt hem fullscreen in HD kijken, dan is ie nog mooier, en vergeet het geluid niet… Veel plezier! Ik ben benieuwd naar je reactie…

Lees verder

Ontmoeting met een engel

Calvinisme zit ons in de genen. Zelfs als je er rationeel afscheid van genomen hebt, kan het je nog wel eens bespringen, heel onverwacht. Soms is er een vreemdeling voor nodig om het bloot te leggen. Of een engel…

Lief zijn voor jezelf… Dat zit bij veel mensen niet echt in hun systeem. Voor anderen, ja, dat wel. Je kinderen, je ouders, je zieke buurvrouw. Dat valt allemaal in de categorie: ‘Heb uw naaste lief…’. Die boodschap hebben we op allerlei manieren meegekregen en dat maakt ons vermoedelijk redelijk sociaal.

Lees verder