Nieuwsberichten met als sleutelwoord: vriendschap

De eerste en de enige keer dat ik dat voelde

Ik schuif met een dampende kop koffie aan bij het overleg met mijn collega’s. Iedere ochtend verdelen we de overlijdensmeldingen die we die nacht of de avond ervoor hebben gekregen. “Dit lijkt ons een interessante uitvaart voor jou”, zijn mijn collega’s het direct eens. De melding betreft een jongen van begin dertig die totaal onverwacht is overleden. Zijn mannelijke partner, die de overlijdensmelding doorgaf, woont bij mij in de buurt. Op veel fronten sluit deze situatie aan bij mijn eigen situatie.

Op het moment dat ik een melding aanneem, gaat bij mij de adrenaline stromen. Iedere keer weer. En dit is een extra spannende uitvaart. Want een onverwacht overlijden is toch vaak turbulenter dan wanneer mensen het overlijden aan zien komen. Ter voorbereiding van het gesprek rijd ik eerst langs het mortuarium, wat nerveus en zenuwachtig. Het hoort bij mijn werk, maar gek genoeg vind ik het mortuarium toch altijd een beetje eng.

Lees verder

Na een tijdje kom ik ook

De dood speelt altijd een rol in ons leven. Doordat hij aanwezig is of omdat we druk zijn hem buiten de deur te houden. In het leiden van familieopstellingen kom ik ook met de dood in aanraking. Steeds zie ik dan weer dat niet de dood een ‘probleem’ is. Maar dat mensen worstelen met wat de dood nu is. Ze hebben iemand direct losgelaten en lopen daarom vast (“ik ging na twee dagen gewoon weer aan het werk”). Of ze laten iemand na jaren juist niet los (“ik voel mijn moeder iedere dag naast me staan”). Ik spreek veel mensen die niet weten wat ze moeten met het concept de dood. En dat is ook het moeilijke eraan. Het niets is niet te be-grijpen.

Lees verder

Het is zoals het is

In dit artikel wil ik graag mijn zwager aan u voorstellen. Mijn zwager is een echte man-man. U kent het type wel. Rationeel en onverstoorbaar. Als reactie op onderwerpen altijd een verklarend betoog of – als het te dicht bij komt – een grapje. Het zou mij niet verbazen als hij eigenlijk ontzettend gevoelig is. Maar dat hij dat angstvallig voor iedereen verborgen houdt. Met als gevolg dat hij heel hard zijn best  moet doen om niet geraakt te worden. Naar mijn idee heeft hij dit opgelost door alle problemen, zorgen en emoties die op hem afkomen af te doen met de woorden: “het is zoals het is”.

Lees verder

Subtiel

Wat doet u als uw schoonmoeder zichzelf alweer uitnodigt voor het eten en u heeft er helemaal geen zin in? Gaat u dan met uw partner ruzie maken? “Je weet toch dat ik daar geen zin in heb”, “we hadden toch afgesproken dat je dat eerst zou overleggen?”, “Ga maar bij je moeder wonen als je haar liever om je heen hebt dan mij”, of zegt u gewoon tegen uw schoonmoeder, “sorry even geen zin in je bezoek, we bellen wel weer”. Zo zou ik het zeggen. Gelukkig voor haar heb ik geen schoonmoeder.

Ik floep er altijd uit wat ik denk. Soms valt het in een groep mensen opeens stil. Dan weet ik hoe laat het is… “oh, ik was zeker weer niet subtiel?” Begint of iedereen te lachen OF het blijft stil. Dan was het dus echt erg.

Vroeger was er een meisje dat mijn vriendinnetje wilde zijn, maar ik niet de hare. Ik liep in een pauze door de gang en zag daar een juf op mij af komen stormen. Ze leek op een briesend nijlpaard. Het meisje al sleurend achter haar aan. Ik moest mijn excuses aanbieden, een hand geven en zeggen dat ze best mijn vriendin mocht zijn. Dat meisje stond er in tranen bij. Ik wilde niet rot doen, “er zijn vast wel anderen die je vriendin willen zijn”. Het briesende nijlpaard ging nog harder briesen en het huilende aanhangsel stortte zich tegen haar aan. Tot op de dag van vandaag ben ik zoekende om mij subtieler uit te drukken.

Als een vriendin voor de zoveelste keer vertelt wat er allemaal in haar relatie niet goed gaat, geen enkele stap zet om daar zelf iets aan te veranderen en vraagt: “je vindt zeker dat ik zeur”. Dan probeer ik tegenwoordig te antwoorden: “waarom denk je dat?” Dat trucje heb ik van mijn psycholoog afgekeken. Zo creëer je tijdwinst om na te denken over je volgende subtiele reactie. “Nou omdat ik het steeds over mezelf heb en zo, vind je niet dan?” Ik haal diep adem: “en wat ga je daar aan doen?” Die heb ik zelf bedacht. “Dus je vindt dat ik zeur?” Wat kan ik hier nu nog bedenken aan tactische opmerkingen….. “Ja, je zeurt”.

Ik heb met vrienden afgesproken dat ze mij erop wijzen als ik TE niet subtiel ben. Helaas heb ik veel softe vrienden. Die vinden het juist geweldig dat ik zeg wat zij niet durven zeggen. Dus daar heb ik niets aan. Dat ga ik ze vertellen.

Maar hoe?

Een bijdrage van April Ranshuijsen, Foto: Gerard Stolk Flickr

Vrienden

Vorige week zag ik de documentaire “Jongens zijn we” van Tomas Kaan. Oh, wat is ie prachtig en ontroerend. En wat lag ik soms dubbel van het lachen. ‘Jongens zijn we’ is een film over de vriendschap tussen de 12-jarige Jim en de één jaar jongere Sam. Jim en Sam vertellen in hun laatste zomer samen, over vriendschap, ouder worden en wat het voor hen betekent om jongen te zijn. Ze wonen in een dorp, ze gaan varen, halen kattenkwaad uit en geven antwoord op de vraag of je van elkaar houdt als je vrienden bent.

Lees verder

Het vieze koekje

Het is half drie in de ochtend en ik zit op een tafel in de woonkamer annex keuken van een trainingscentrum. Iedereen slaapt en ik zit met een jonge dame naast me te filosoferen over duizend en één dingen. Ik weet dat ik beter naar bed kan gaan, want om half acht gaat mijn wekker en kan ik me weer voorbereiden op een nieuwe, lange dag vol nieuwe informatie. Ik zit in een training over coaching.

Toch blijf ik hier op de tafel zitten, een beetje voor me uitstarend. Een kriebel in mijn onderbuik zorgt ervoor dat ik mijn slaapsignalen negeer en de emotionele aantrekkingskracht versterkt enkel de wil om nog langer op te blijven. In mijn hoofd merk ik dat ik afgeleid wordt door een stemmetje dat zich steeds meer op de voorgrond presenteert. Het wil aandacht, en ik weet dat negeren niet helpt.

Lees verder

Beloftes en verwachtingen

Ik geloof dat ik er zelf soms een tikje ver in ga. Maar betrouwbaar zijn beschouw ik als een belangrijke eigenschap in het mens zijn. Zowel in vriendschap, de liefde als zakelijk. Kortom wanneer er sprake is van een relatie.

Betrouwbaar zijn gaat over beloftes en het inlossen van beloftes. Nu kun je beloftes maken, maar beloftes ontstaan ook. Soms zelfs zonder dat je daar erg in hebt. De belangrijke vraag is dan niet of je ze maakt, maar hoe je ze maakt.

Het ontstaan van kleine beloftes

Vaak ontstaan beloftes omdat je zelf concrete tijdstippen, aantallen of hoeveelheden noemt. Kortom alles wat meetbaar is. Maar wij mensen praten gelukkig niet de hele dag met elkaar alsof we wetenschappers in een experiment zijn. Kinderen kunnen dat soms heel mooi even wel doen en dan oprecht aan iemand vragen: “Hoeveel houd je van me?”.

Meestal hoef je geen aantallen te noemen. Sommige dingen weet je gelukkig gewoon. Als je zegt: “Ik bel je vanavond”. Dan is dat meestal ergens tussen 18:00 uur en 22:00 uur. En dan mag je in de zomer best om 22:30 uur bellen en in de winter ligt dat weer iets anders omdat het eerder donker is.

Misschien heb je na het lezen van de vorige alinea een ander idee over de tijdstippen, want ik heb een heleboel aannames gedaan. En precies daar zit de crux van het ontstaan van beloftes. Een belofte ontstaat in wat de ander voor waar aanneemt. Dat kan echter iets ander zijn dan wat jij hebt willen overbrengen.

Je kent de volgende situatie vast: Je zegt iets en de ander knikt ja. Je denkt dat je elkaar begrepen hebt en neemt afscheid. Maar wat verwacht die ander nu? Waar laat je de ander nu mee naar huis gaan? Is dat iets dat jij waar kunt maken en wilt maken?

Verifiëren en ondubbelzinnig praten

Er zijn twee simpele manieren waarop je kunt zorgen dat er in jouw hoofd hetzelfde zit, als in het hoofd waar je het gesprek mee voerde.

  1. Vraag voordat je een gesprek of een gedeelte van een gesprek afrond (dit soort momenten herken je vaak aan het feit dat de stilte die valt net even langer duurt dan de ‘normale’ stiltes in het gesprek) wat de ander begrepen heeft.
  2. Spreek niet dubbelzinnig en neem geen dingen aan die dubbelzinnig zijn.
    Stel, iemand geeft op een vraag het volgende antwoord: “Ja, dat lijkt mij ook het beste, omdat de gewenste uitkomst afhangt van het feit dat hij ook het verband heeft aangetoond tussen de relatie onderling.”
    Het is nu verleidelijk om af te gaan op de ja aan het begin van de zin, en aan te nemen dat hij bevestigd heeft. Ja, is tenslotte een bevestiging. Maar heeft deze persoon ook willen bevestigen? Hij was niet ondubbelzinnig en dus is het handig te checken wat hij nu precies bedoeld heeft.

Het dubbelzinnige is er soms ook met het gebruik van ja en nee als antwoord op schijnbaar simpele vragen. Vooral vragen waarin ontkennende vormen zitten, kunnen lekker verwarrend zijn. Als iemand je vraagt: “Wil je dat ook niet?” En jij antwoord: ” Ja!” Heb je dan ingestemd met het niet-willen? Of wil je wel? En als je nee gaf als antwoord, ontken je dan het niet-willen en wil je het dus wel? Of bevestig je juist in je ontkenning het niet te willen? Meestal kun je het gelukkig wel uit de intonatie opmaken, maar ja dat is dan wel weer een aanname…

Een artikel van Jasper Jobse, foto: Dyanna Hyde Flickr