Nieuwsberichten met als sleutelwoord: zelfkennis

Blinde vlekken

Het lijkt me nou zo leuk als we gewoon geen Blinde Vlekken meer hebben. Gewoon. Niet. Dat we elk gedragstukje van onszelf herkennen, en erkennen. En dat we na verloop van tijd, als een soort beloning voor het ouder worden, onze eigen handleiding gezellig begrijpen. En in een mapje hebben. Zo’n ringband. Dat lijkt me nou leuk.

Dat je in bepaalde situaties gewoon bladzijde 68 kan open slaan, en zonder nadenken het omlijnde kadertje voor kan lezen aan degene met wie je in de rotsituatie beland bent. En dat die dan zegt ‘Oh’. Een kopietje maakt. En het dan mee naar huis neemt, zodat het vanaf dan maar helder is. Dat lijkt me nou leuk.

Annette houdt er van om onbekende wegen in te slaan, net op het moment dat je het niet verwacht

En dat het dan dus ook gemakkelijker wordt als je elkaar al iets langer kent. Want, zeg nou zelf. Dat wordt het vaak niet. Op de tijdbalk van het leven kan alles nogal slingeren onderweg. Dus je verliest nog wel eens iemand. Ontwikkelingen hier, stagnaties daar. Zijwegen, kruispunten. Je weet het niet. En wat zou het dan handig zijn als zulke zaken aangegeven staan, naarmate de tijd vordert. Zoiets als: ‘Als het Annette te heet onder de voeten wordt, dan is ze geneigd om  sociaal emotionele afleidingsmanoeuvres te creëren. Die meestal werken’.  Of ‘Annette houdt er van om onbekende wegen in te slaan, net op het moment dat je het niet verwacht’. Dat is dan maar helder. Iedereen heeft dan van zijn liefste mensen mapjes in de kast staan. Met etiketjes op de zijkant. En daarin kun je lezen wat ze al verzameld hebben. Zo door de jaren en de maanden heen. Dan kun je met een gerust hart afscheid nemen van je vrienden onderweg, omdat je weet dat je ze verderop wel weer tegen komt. Of zij jou. Dat lijkt me nou leuk.

En ik snap heus. Dat dit een beetje autistisch over kan komen. En obsessief compulsief. Want zo zou het psychologisch handboek [DSM-IV] (ik zeg altijd De SadoMasochist dl 4.- maar dat terzijde) dit gedragskenmerk vast categoriseren. Die hebben het namelijk al een paar keer geprobeerd, om persoonlijkheden in handleidingen te vangen. Om het te kaderen, en er etiketjes aan te geven. Niet om Blinde Vlekken te herstellen, denk ik. Maar dat weet ik niet. Het is in ieder geval best een beetje mislukt, dat categoriseren van het psychologisch handboek. Mensen gingen het namelijk té letterlijk nemen. En tja. Toen was de lucht verdwenen. En de ruimte om te mogen leren was weg.

En daarom alleen, daarom alleen zijn Blinde Vlekken goed. Al haat ik ze soms. Maar ze geven wel lucht. En de ruimte om te leren. En het enige dat je dan nog nodig hebt, is iemand die om je durft te lachen, en je vertelt dat fouten maken mag als je het zelf even vergeten bent. Fouten maken mag. Dus als we dat afspreken, wil ik mijn Blinde Vlekken heus wel houden. Heus.

Een bijdrage van Annette Dölle, Foto: Ivan McClellan Flickr

Het landschap

Veel mensen praten over veranderen. Soms is dat ook het afgesproken doel van training, therapie of coaching. Meestal wordt er echter niet veranderd. Het is vaak niet nodig, en meestal onwenselijk. Hoe kan dat?

Mensen willen in de eerste plaats helemaal niet veranderen. Mensen willen geen ander karakter of identiteit. Stel je voor, je zou jezelf niet meer herkennen in de spiegel, en doodsbang worden. Mensen willen meestal niet zozeer veranderen, ze willen zich vaak simpelweg vooral prettiger voelen.

Lees verder